Kolęda Coście nieba straciły
Kolęda „Coście nieba straciły” opowiada o niezwykłym zstąpieniu Boga na ziemię w postaci Dzieciątka Jezus, podkreślając Jego pokorę i bliskość do ludzi. W pieśni pojawia się kontrast między niebiańską wielkością Boga a Jego skromnym narodzeniem w Betlejem. Centralnym przesłaniem jest idea, że Bóg pragnie żyć wśród ludzi, doświadczać ich codzienności i dzielić się z nimi swoją miłością.
Tekst i słowa kolędy „Coście nieba straciły” – wszystkie zwrotki
1 Coście nieba straciły, to świat nie ogarnie,
Pustki Boga złowiły i Pasterza owczarnie.
Darmo gwiazdy świecicie, na stratę się żarzycie,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu nie marnie. 2 Co zamyślał od wieków, to wykonał w czasie;
Sercem przylgnął do człeka, kształt jego wziął na się.
Nieobjęty drobnieje, Wszechmogący maleje;
Żyć Mu z nami ziemianami, wszakże podoba się. 3 Zbiegajcie się niebiescy Książęta, Hetmanie,
Mocarz nieba w powoju, Bóg Dziecina w łez znoju,
Być Mu z nami ziemianami, jak u zdroju łani. 4 W zimnej chacie trętwieje, szturm roztwiera wrota,
Delikatne łzy sieje ubogi sierota:
Co doświadcza to chwali, w niedoli się nie żali,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu ochota.
Pustki Boga złowiły i Pasterza owczarnie.
Darmo gwiazdy świecicie, na stratę się żarzycie,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu nie marnie. 2 Co zamyślał od wieków, to wykonał w czasie;
Sercem przylgnął do człeka, kształt jego wziął na się.
Nieobjęty drobnieje, Wszechmogący maleje;
Żyć Mu z nami ziemianami, wszakże podoba się. 3 Zbiegajcie się niebiescy Książęta, Hetmanie,
Mocarz nieba w powoju, Bóg Dziecina w łez znoju,
Być Mu z nami ziemianami, jak u zdroju łani. 4 W zimnej chacie trętwieje, szturm roztwiera wrota,
Delikatne łzy sieje ubogi sierota:
Co doświadcza to chwali, w niedoli się nie żali,
Żyć Mu z nami ziemianami, żyć Bogu ochota.
5 Na niewczasy hartuje serce wdzięczności,
Ludziom niebo daruje nam w stateczności:
Rączki do Matki sili, do pokarmu się kwili,
Żyć Mu z nami ziemianami, to Jego słodkości. 6 Gminem serca ludzkości przystawajcie mili,
Z całym rzućcie się światem, niech zna Boga świat, bratem;
Żyć Mu z nami ziemianami, jako w złotej chwili. 7 W Betleemskiej brożynie, kto głowy nie zwije,
Serca nie da Dziecinie, nie godzien że żyje:
Cukier Jezus w słodyczy, głos Marpejski dziedziczy,
Żyć Mu z nami ziemianami, Jego delicye.
Ludziom niebo daruje nam w stateczności:
Rączki do Matki sili, do pokarmu się kwili,
Żyć Mu z nami ziemianami, to Jego słodkości. 6 Gminem serca ludzkości przystawajcie mili,
Z całym rzućcie się światem, niech zna Boga świat, bratem;
Żyć Mu z nami ziemianami, jako w złotej chwili. 7 W Betleemskiej brożynie, kto głowy nie zwije,
Serca nie da Dziecinie, nie godzien że żyje:
Cukier Jezus w słodyczy, głos Marpejski dziedziczy,
Żyć Mu z nami ziemianami, Jego delicye.
„Coście nieba straciły” – cały tekst do druku
Kliknij niżej by wydrukować tekst kolędy
Drukuj tutaj!
Dodaj komentarz