Kolęda Emanuelu, Synu Maryi

1 Emanuelu, Synu Maryi!
Co jest powodem Twej mizeryi?
Żal mi Cię żal Serce, gdy Cię w poniewierce
Widzę, i w tej nędznej kondycyi.

2 Nazywasz się Emanuelem,
Za cóż Twoim gardzisz Karmelem?
Za co w komitywie wół, muł, a prawdziwie
Znajdują się w Twojej stancyi?

3 Wszak Emanuel znaczy Bóg z nami.
Za cóż wół, muł, są assystentami?
Za co miły Panie, masz w szopie mieszkanie,
Drżysz i zlewasz się ach! łzami?

4 Jeżeliś Bóg, na cóż Ci łzy, żale,
Jak Jonasza na morzu fale,
Atakują? w żłobie ubożuchny Sobie
Okryty leżysz centonami.

5 Bóg z nami, wiemy co to już znaczy,
Iż Jezus z nami dziś cierpieć raczy;
Za nasze ubóstwo, Swój majestat, Bóstwo,
Z nami grzesznikami frymarczy.

6 Bóstwo i ubóstwo nie wielą,
Tylko się literką już dzielą ;
Bóg się stał ubogim, by człowiek był bogiem;
Tak! z nami chce być nie inaczej.

7 Ach! jaki afekt do nas, jakie ma
Serce Bóg, kiedy w szopce systema
Obrał Sobie, z nieba wszedł do domu chleba,
Do Betleem, i w niem wina że ma.

8 Domyślać się już więc potrzeba,
Że się narodził w domu chleba;
A to ta przyczyna, że do chleba, wina
Apetyt i chęć człek każdy ma.

9 Wabiłeś niebem człeka do Siebie;
Ale on ani myślał o niebie:
Więc na to fortelu o! Emanuelu
Szukasz, by nie stronił od Ciebie.

10 Wiedząc, że to człowiek chleb woli,
O niebo nie dba dla swej woli,
Ty pragnąc od wieku, byś mieszkał w człowieku,
Zamknąłeś się w Betleem chlebie.

11 Dałeś nam chleba Jedyny Boże;
Dziękujemy Ci w serca pokorze:
Dlategoś się takim stał dla nas Robakiem,
Co chleb toczy święty, gdy może.

12 Daj nam też dziś chleba i wina, Pociecho serc naszych jedyna;
Daj nam w niebie potem, a dziś mówię o tem:
Daj nam dziś nasz Ojcze Przeorze.

13 Daj nam, daj nam daj, godna przyczyna;
Jezus się rodzi, daj nam węgrzyna
Ojcze nasz Przeorze, wszakże jest w klasztorze;
Nadgrodzi to Jezus, Dziecina.