Kolęda Kolęda o nadziei

1Przy stole wigilijnym – takim jak pamiętasz
biały obrus, opłatek, sianko i kolęda.
Gdy z tym, że kogoś nie ma, trudno się pogodzić
to Bóg się rodzi.

2Gdy rozpacz ściska serce, łzy z twych oczu płyną
kiedy z twojego życia dni za dniami giną.
A ty chcesz wciąż udawać, że to nic nie szkodzi
to Bóg się rodzi.

3A kiedy znów samotność tuż przed tobą staje
gdy wszystko ci zabiera, tylko sny oddaje.
Gdy czujesz, że nikogo to nic nie obchodzi
to Bóg się rodzi.

4I kiedy sił brakuje, aby kroczyć dalej
gdy wszystko, co budujesz, nagle znów się wali.
I kiedy to, co ważne, znów ci nie wychodzi
to Bóg się rodzi.

5Gdy pragniesz, by ci wskazał ktoś twą dalszą drogę
gdy szepczesz sobie w duszy, „Jezu, już nie mogę…”.
Gdy wiesz już jak to ciężko przez ciernie się chodzi
to Bóg się rodzi.

6Gdy dusza w tym zamęcie dawno zabłądziła
módl się wciąż o nadzieję by się narodziła.
Patrz, idzie już nadzieja, patrz – jak gwiazda wschodzi
to Bóg się rodzi.

7Uklęknij w tej jasności i złóż swoje ręce
do modlitwy jak pasterz cichy przy stajence.
I niech modlitwa serce rozpalone chłodzi
bo Bóg się rodzi, bo Bóg się rodzi.