Kolęda Co jest tego za przyczyna

1 Co jest tego za przyczyna, że się Słowo rodzi
W czasie na świat z Matki, które z ust Ojca
Przedwiecznego, który słowem świat stworzył i
Słowo zesłał, aby ludzkie przemówiło plemię.

2 Niemota to na człowieka ciężka padła była,
Kiedy przez dyskurs ciekawy Ewa wykroczyła:
Słowo było wymówione początkiem do złego
Trzeba było dla naprawy Słowa Wcielonego.

3 Dokument to jest miłości przeciwko stworzeniu
Boga, że się tak uniżył w Swojem narodzeniu:
Ukrył Bóstwa Swój majestat w maleńkiem ciałeczku
Dał się poznać człowiekowi w bydlęcym żłóbeczku.

4 Uważ, proszę, świecie, co to Bóg czyni dla ciebie,
Ustępuje granic nieba, sam się w plewach grzebie.
będzieszże tak niewdzięczny, iż nie uznasz tego,
nie będzieszże kompensował dobra tak wielkiego?

5 Zdumiewaj się na tak wielkie zadatki miłości,
Do wzajemnej poczuwaj się Bogu uczynności;
Daruj serce uniżone w rekompensę Bogu,
Strzeż się grzechu jak zarazy i złego nałogu.

6 Ćwicz się w cnotach, popraw życie, chowaj przykazania
I pilnego w nabożeństwie dokładaj starania:
Chroń się świata obłudnego i jego marności,
Kontent będzie Jezus z takiej od ciebie wdzięczności

7 Zakonniku a ty ubogi, co też oddasz Panu Twemu,
Dla zbawienia twego w stajni w żłobie leżącemu?
Daj przysięgłe posłuszeństwo, czystość i pokorę,
A tak szczodrze Jezusową wzbogacisz oborę.

8 Ubóstwo, szczerość, cierpliwość i ścisłe milczenie,
Skromność w oczach, statek w myśli ciała umartwienie
Chowaj, a tak Maleńkiemu podobać się będziesz,
I doskonałości takiej z ochotą nabędziesz.

9 Teraz Ci już zaśpiewawszy wesoło, mój Panie,
Dobrą wolę i pragnienie dajęć na posłanie;
Serce czyste i skruszone przyjmij po kolędzie,
Tobie chwała, nam zaś żywot wieczne niechaj będzie.