Kolęda Powiedzcie pasterze mili

1Powiedzcie, pasterze mili,
gdzieście pod ten czas chodzili?
Do Betlejem sławnego, witać narodzonego.
Z Panny czystej Mesjasza,
skąd pociecha rośnie nasza,
ubogich pastuszków na ziemi,
gdy Boga na oko widzimy.

2I my byśmy tam bieżeli,
gdybyśmy drogę wiedzieli.
Idźcie pokażemy wam, tylko chciejcie wierzyć nam.
Do Betlejem prosto bieżcie,
ale czyste serce nieście,
bo ten Pan czysty stan, szanuje,
takowych sług nowych przyjmuje.

3A po czym to go poznamy,
gdy żadnych znaków nie mamy?
W szopie leży powity, wół z osłem pracowity.
Parą swoją nań chuchają,
Dzieciąteczko zagrzewają,
Jezusa Chrystusa małego,
poznali być stwórcę swojego.

4A cóż mu podarujemy?
Panięciu gdy go znajdziemy:
Ja barana białego, a ty Kuba czarnego.
Z chęcią jemu darujemy,
o łaskę prosić będziemy,
nędznicy, grzesznicy na ziemi,
my którzy zbawienia pragniemy.

5I Matce potrzeba co dać,
że nam da Syna oglądać.
Weź ty masła garnuszek, ja wezmę koszyk gruszek.
Panience tej darujemy,
z radością powinszujemy,
miłego, Bożego potomka
i duszy niewinnej małżonka.

6Znać nie chcą puścić nikogo
i starzec patrzy tak srogo.
Strzegą Matki, dzieciątka, co poczniem niebożątka.
Bo to tam coś niepodłego,
zeszło z nieba wysokiego,
na ten świat dla ludzi mizernych,
leżących w występkach niezmiernych.

7I nam też jego potrzeba,
gdyż przyszedł dla wszystkich z nieba:
Pójdzcież już niebożęta, klęczą przed nim bydlęta.
Panu społem chwałę dajcie,
imię jego wyznawajcie,
ze trzema królami na ziemi,
żebyście mogli być zbawieni.